Duydum ki, bu sitedeki birçok makalenin çok açık olduğu söyleniliyor ve insanları neler olduğu konusunda daha yavaş, daha “hafif” bir şekilde bilgilendirmemizin daha iyi olacağı belirtiliyor.

Bu da bir görüştür ve insanların bunu ifade etmelerini gayet haklı buluyorum. Fakat, ben, oturduğum yerde, kendi isteklerime karşı nefesleri kesen bir düşkünlük yaşamaktayım.

İnsanların, korkularıyla yüzleşme, güçlerini geri alma, ve bir fark yaratma hakkında konuştuklarını görüyorum, ama tüm bunları yapmak ve gerçekleştirmek için fırsat geldiğinde, zihinsel, duygusal ve hatta fiziksel olarak kaçmak istiyorlar.

Belirtmek istediğim nokta şu ki gerçekte ne olduğunu açığa çıkarmak ve yaymak için sınırsız bir zamanımız yok ve her geçen gün daha fazla çocuk acı çekmekte. İnsanların keyfini bozmamak için daha yavaş hareket etmemiz gerektiğini bu çocuklara söyleyin.

Yalnızca uyanma zamanı değil, ayni zamanda büyüme-olgunlaşma zamanıdır.

Gücümüzü geri alma, nelerin olup bittiği konusunda sorumluluğumuzu geri almak, onu açığa çıkarmak, onunla yüzleşmek ve böylece onu değiştirmek anlamına gelir.

Buna ek olarak, duydum ki, eğer kendi gerçekliğimizi yaratırsak, gerçekten olup bitenler için suçlanacak kimsenin kalmayacağı söyleniliyor. Bu, benim fikrimce, aşırı basitlik ve saflıktır.

Her düşünce, olayları değiştirir ve onları etkiler. Bu yüzden, ne olursa olsun, bundan herkes sorumludur. Bir eylemi fiziksel olarak gerçekleştirmeyi seçen bireyler, bir eylemin gerçekleşmesini sağlamak için onu düzenleyen bireyler ve büyük çoğunluk olan, bir eylemin gerçekleşmesine boş boş oturarak, sorusuz-tepkisiz, seyirci kalan bireyler..

Ne yapmamız lazım?..O acı çeken, tacize uğrayan, büyük korkulardan geçen çocukların kendi gerçekliğini yarattığını söyleyip, onları bir başlarına mı bırakalım? Bu davranışımız kendi gerçekliğimiz hakkında bize ne gösterir peki?

Bu websitesi ve kitaplarım, bu korkuları fiziksel olarak yaşamış olanları ve onların hangi şebekeler aracılığı ile kullanıldığını açığa çıkarmaktadır. Fakat, buna ek olarak, sunmaya çalıştığım bilgiler, tüm bu olanlara karşılık sorumluluğumuzu elimize almamız için de bize meydan okumaktadır, çünkü tüm kötülükler, acılar ve korkular, eğer biz gözlerimizi ve zihinlerimizi kapatarak olmalarına izin verirsek, gerçekleşirler.

Ya da, bir mazaret niyetine, yapabileceğimiz bir şey olmadığı konusunda kendimizi ikna etmemiz, ve böylece bir şey yapmayarak vicdanımızı rahatlatmamız için “Ne yapabilirim ki?” sorusunu sormak...

Ruhsallığı ve sorumluluğu konuşmak vardır..

Ve bir de bunları YAŞAMAK..

İkisi ayni şey değildir ve sürekli olarak karıştırılır.

Sevgilerimle,

David Icke